Malatya’da depremlerden önce olduğu gibi depremlerden sonra da işler ağır ilerliyor.
Kendimi bildim bileli bu şehir hep ağırdı.
Hiçbir zaman hızlı bir şehir olamadı.
Bugünün işini yarına bırakmayı, yarının işini haftaya bırakmayı seviyoruz.
Üstelik dün halledilmesi gereken sorunları bir gün sonra hem unutuyoruz hem de “Arkadaş dün şunu yapacaktınız” diyen şehirde çok az insan vardı.
Depremden sonra ise yöneticileri sorgulayan çok az gazeteci olduğu için karar vericilere yön gösterecek çok kimse de kalmadı maalesef!
Bırakın yön göstermeyi, yön gösteren veya bu şehrin menfaati için kalem oynatanlar karşısında utanmadan koltukların ibrikçibaşıcıları türedi.
Eskiden bu ibrik tutucular belliydi, şimdi çoğu hazır kıta ibrik tutuyor!
Konumuz bu değil çünkü “mizahi” bir yazı yazmıyorum.
Konumuz bu şehir…
Şehirde işler hem ağır ilerliyor hem de kimin ne yaptığı belli değil!
Bi bakıyorsun Büyükşehir Belediye Başkanı Gürkan çıkıyor “Yerinde dönüşüm yapmamız lazım” diyor.
Bi bakıyorsun MHP milletvekili Fendoğlu, “Malatya tarihine uygun bir dönüşüm” yapacağız diyor.
Diğer vekiller ise “Şu kadar TOKİ yapacağız” dışında bi şey demiyor.
Herkes tutturmuş “yerinde dönüşüm” diye…
Bi kere Fendoğlu’nun dediği gibi tarihimize uygun bir şehir kuracak isek yandık!
Tarih, ders almamız gerektiğini söyler.
Bu şehir depremlerden önce maalesef iyi bir şehir değildi.
Çarpık bir yapılaşma vardı ve çarşı dediğimiz alan keşmekeşti maalesef.
Anılarımız yok oldu, çocuklarımıza anlatacak belki çok az şeyimiz kaldı ama bu ölümüne sevdiğimiz şehir, bu çağa uygun bir şehir değildi.
Şehrin doğusuyla batısını tek yönden kesen bir caddeye sıkışmış, her geçen gün taşıt sayısı artarken yollar yetersiz kalmış ve niteliksiz göç ile beraber genleşmeden büyüyen bir şehir haline dönüşmüştük.
80’leri veya 90’ları yâd ederken şehrimiz aslında teknik olarak 30 yıl öncesinin şehriydi.
Hemşerimiz rahmetli İsmet İnönü’nün 1930’larda yaptığı gibi gelin bu şehri bilimle tekrar kuralım.
Hayallere kapılmaya gerek yok.
Bu şehir dünün şehri değil artık.
Bunu bi kere hepimizin kabullenmesi lazım.
En az 50 yılın planlarını yapalım ve dünyada başarılı olmuş ne kadar şehir varsa inceleyelim.
Yerinde dönüşüm ayağına çarşıda tek konut yapmayalım ve çarşıyı “çarşı” gibi dizayn edelim.
Yeşil alanlarıyla, devasa meydanıyla ve geniş yollarıyla bu şehri yaşanabilir bir şehir yapalım.
Kuzey Çevre Yolu’nun önümüzdeki yıllarda biteceğini hesap ederek çarşı merkezini, medeni şehirler gibi “yaya çarşısı” yapalım. Ve bu şehri doğusuyla batısıyla açmamız lazım.
Bi kere Beylerderesi’ni geçmemiz lazım ve yeni yaşam alanları oluşturmalıyız.
Büyürken genleşmeliyiz!
Genleşmeden büyümek istersek depremden önceki sıkışmış Malatya’ya döneriz.
Bu şehirde çoğu yöneticinin pamuk şekeri dağıttığı gibi değil şu anda.
Böyle bir dünya yok ve Malatya’nın durumu hiç de iç açıcı değil!
Şehirde kalan esnaf ve tüccar ayakta durmaya çalışırken hiçbir Allah’ın kulu doğru-dürüst bir kampanya dahi başlatamıyor!
Bu şehirde herkes depremzede değil mi?
Enkaz işleri dahil bu şehir en az 5 yıl inşaat halinde olacak. Belki 10 yıl.
Enkaz ihaleleri dahil ne kadar yapım işi varsa “Esnafına sahip çık” kampanyası gibi “yerinde ticaret” kampanyasını başlatalım.
İhaleleri büyük firmalar alabilir. Ama ihaleyi kim almış ise ham maddeden işçiliğe varıncaya kadar bu şehrin dinamiklerinden faydalanalım.
Sadece bir inşaatta 50 kalem esnafın işi vardır.
“Yerinde ticaret” ile bu esnafı hem burada tutarız hem de şehir daha çabuk kalkınır.
Malatya’da sürekli koordinasyon toplantıları oluyor ve müdürler toplantıda muhtemelen Face’de vekillerin paylaştığı gönderilere bakıyor.
Bu kadar ağır ve fikirsiz bir şehir karşısında çıldırıyorum.
Bırakın siyasileri artık, onların derdi 14 Mayıs seçimleri!
Bu şehir 14 Mayıs’tan sonra da bize lazım!
Şehri sıfırdan yapılandırmak öyle 500 kilometre yol yaptığı için övünen ekiple olmaz, olamaz!
Bu şehirden bir özür dahi dileyemeyenlerin bu şehrin geleceği ile ilgili söz sahibi olması beni çok korkutur!
Şehri yok edenler şehri tekrar dönüştüremez!
Bu eşyanın tabiatına aykırı olur!
