Bazen çok sıkılıyorum.
Eli kalem tutan “kalemsizleri” okumak zorunda olduğum için çok sıkılıyorum.
Normalde okumasak da bi şekilde bize yazının linki gönderiliyor.
Açıp bakıyorsun!
Sonra Malatya adına, ülke adına ve bu meslek adına çok üzülüyorsun.
Üç kuruş için diz çökmüş adamların poposunda kaç kıl olduğunu bildiğin halde yüksek yüksek tepelere ev kurarmış gibi yazılan veya yazdırılan yazıları görünce “acaba kaç kişi inanmıştır” diye merak edersin.
Bu yazıları okuyup inanan üç-beş insan olduğunu bilsen de üzülürsün.
Kendi menfaatini her koşulda öne çıkartıp şehrin dertleriyle dertlenmeyi bırak, şehir adına tek faydalı yazı yazamayan “dertsizlerin” olduğu bir ortamda çoğu zaman “Yeter lan” demek istesin!
Yeter bu kadar milleti kandırdığınız!
Millet adına haykırmak istersin;
Yeter ulan yeter!
Yer yerinden oynasa bu ahmakların duracağı yok çünkü her defasında birilerini kandırırlar!
Bir belediye başkanı gider, diğeri gelir!
Bir vekil gider diğeri gelir!
Mutlaka ama mutlaka her siyasetçi kendi çıkarı için yazı yazdırtacak adamı sever düşüncesiyle sürekli “ihya” olacağını düşündüğü için sürekli ama sürekli bir siyasetçiyi bulur.
O siyasetçi ise başına düşen taşı idrak edene kadar bu “kalemsizleri” hep ihya etmiştir.
Zanneder ki bu “kalemsizlerin” yazdıkları ile milletin inandığını düşünür!
Bilmez dün ne yazdığını çünkü “dün” o kalemsizden haberi yoktur!
Esasında neye üzülüyorum biliyor musunuz?
Sürekli çürük elma satan manavdan sürekli birilerinin çürük elma almasına üzülüyorum!
Çürük elma satan manava üzülmüyorum!
Ah çürük elma alan siyasetçi ah!
Bilmezsin ki çürük elmanın etrafındaki her elmayı çürüttüğünü!
Bilmezsin!
