Siz hiç 90 saniye boyunca depremle sallanırken çocuklarınıza sarılı bir şekilde “bi şey olmayacak” dediniz mi?
2 metrekare boşlukta çocuğuna siper olan babanın can verdiği sırada “Baba niye sesin çıkmıyor?” haykırışının uzay zaman diliminde cevabını verecek kaç insanoğlu var?
Peki siz 6 katlı binada “aşkım” diye hitap ettiğiniz eşinizin yanında uyurken göçük altında kaldınız mı? Deprem esnasında çocuklarının odasına koşan anneden 32 saat boyunca ses alamayan göçük altındaki babaya yalan söylemek zorunda kalan kızlarının halini empati kurabilir misiniz?
Depremden saatler sonra bir hastane sedyesinde o kalabalığın içinde tek başınıza kaldınız mı? O sedyenin üzerinde yaralı bir şekilde duran 8 yaşındaki çocuğa “Baban da öldü annen de” diyebilecek gücünüz var mı?
9 gün boyunca hangi o. çocuğunun ihmali yüzünden yıkılan 7 katlı binanın önünde çocuklarının cansız bedeninin çıkarılmasını bekleyen babanın ruh halini bırakın, görüntüsünü bile izleyemeyecek milyonlarca insan varken yeni yılda eğlenen aileleri, babaları, çocukları görünce inanın ağladım.
Hayat devam ediyor, kınamıyorum hiç kimseyi…
Ama dayanamıyorum.
Hiçbir yakınım depremde vefat etmemesine rağmen unutamıyorum yaşananları.
Unutturmamak için kaç aydır depremin o kaotik halinin belgeselini çekiyorum.
Hatta bu gece kurgusuna yeni başladığım çekimleri tekrar tekrar izliyorum.
Bu yılbaşını hiçbir zaman unutmayacağım. Çocukluğum da dâhil hiçbir yılbaşını bu şekilde hüzünlü geçirmemiştim.
130 saniyede biten bir şehirde yaşarken daha 11 ay önce asrın acılarını yaşayan aileler bu topraklarda yaşarken uzun bir süre bu psikolojiden çıkmak bana haram olsun.
Yeni yıla girerken önce sağlık sonra huzur diliyorum Allah’tan.
*
1994 veya 95 yıllarında 4.1 veya 4.2 büyüklüğünde şehrimizde bir deprem meydana gelmişti. 15 gün boyunca bu depremi konuşmuştuk
Bugün hangi depremi konuşacağımızı bilmezken halen para hırsı bürümüş milletin 6+1 katlı apartmanları 7+1’e çıkarma isteğini görünce hiçbir depremin bize ders çıkarmayacağını idrak ettim.
Milli servetin “metrekare” ile ölçüldüğü bu şehirde çocuğunu kurtarmak için 2 metrekare boşluk arayan babayı düşündüm.
Ağlamaya başladım gene…
Yarınlar için mücadele verirken çocuklarımızın refah içinde yaşaması için hazırlanan şehirlerin “mezar” olmasından korktuğum için ağladım.
İnşallah korktuğum başımıza gelmez!
Kusura bakmayın ama yeni yıl yazısı bu benim!
